Vinkonan

Maðurinn minn er góður karl en á það til að vera dramatískur í yfirlýsingum.  Nú verður að nota hvert tækifæri til að fara á skíði með krakkakvekendin því skíðaveturinn er alltaf alveg að verða búinn og gæti verið síðasta tækifærið. Hversu oft er hægt að nota svona síðasta tækifærið með svona dramatískum hætti?  Hversu oft er hægt að kveðja einhvern eða eitthvað af því það er alveg að fara og það verður að nota hverja samverustund.  Samstarfskona mín ein lenti í þessu að gamall vinur lá á banalegunni og alltaf var verið að hringja í hana og hann var alveg að fara.  Hún fór landið þvert og endilangt aftur og aftur til að kveðja góðann mann í misjöfnum veðrum. En svo kemur að því að maður hugsar var ég ekki búin að kveðja? Erum við ekki búin að eiga góða kveðjustund. Allavega er það mín tilfinning gagnvart snjónum. ÉG er reyndar ekkert fyrir snjó og fer sjálf ekki á skíði en karlinn og krakkarnir eru alveg að verða búin að nota öll síðustu tækifærin til að fara á skíði sem ég nenni að standa í þetta er bara bull er ekki hægt að gera eitthvað annað núna. Svo kemur snjórinn aftur síðar vonandi mikið síðar svo ég nái að sakna hans.

Merkilegt hvað það er dauflegt að vera lasinn heima. Fékk eitthvað tak í bakið ofarlega þursabit eða eitthvað og verk út í hægri handlegg og upp í haus.  Handlama með hausverk myndi ég ekkert annað geta en garga á fólk í vinnunni. Svo ég fór ekki.  Ég hugsaði samt að ég gæti kannski gert eitthvað heima... en gerði ekki enda helaum. Asnalegt hvað ég fæ mikið samviskubit yfir því að vinna ekki þegar ég er lasin. Er orðin skárri núna hef tekið verkjatöflur og ætla að vera í vinnunni á morgun.  Ég er frekar vinnusöm mæti snemma og er með þeim síðustu út, segi aldrei nei við verkefni og maðurinn minn er líka voða duglegur, hann hefur þetta kjörorð að hann ætli að hvíla sig þegar hann deyr. Sem betur fer hvílir hann sig nú samt öðru hverju.  En stundum vildi ég bara vera löt eða lasin með góðri samvisku gera ekkert og vera ánægð með það.  Held ég hafi það fyrir áramótaheit á næsta ári.

Jæja ætla að gera enn eina tilraun til að blogga. Ég féll fyrir heitinu á útliti síðunnar "tómatar í rökkri" hverjum dettur svona í hug?  Svo nú er ekki eftir neinu að bíða, ég get farið að segja frá æsispennandi lífi mínu. Verst er samt að þegar mikið er að gerast hef ég ekki tíma til að blogga. Svo ég á von á að hér verði gúrkutíðarfréttir af lífi mínu birtar með óreglulegu millibili.´

Ég ætla ekki að lofa neinu um hvað mun birtast hér. Ég hef áhuga á leiklist, bókum (er núna í ævintýraham en les fjölbreyttar bókmenntir), fjölskyldunni minni, vinum mínum, lífinu og vinnunni í síbreytilegri röð.

Bókin sem ég er að lesa núna er Lúmski hnífurinn. Gyllti áttavitinn kom mér á bragðið og nú er ég spennt í þessari.

Leikritin sem ég sá síðast voru Óvitar á Akureyri skemmtilegt fjölskylduleikrit og ekkert síðara núna en þegar ég sá það í Þjóðleikhúsinu hér um árið og Ræðismannsskrifstofan frábært leikrit ógeðslega fyndið, skemmtilegt hvað það er hægt að tjá mikið án skiljanlegra orða.

Svo fékk ég að leikstýra krúttlegu stykki grunnskólanema Handsápu sem sýnt var í Borgarleikhúsinu í vikunni í Skrekk keppninni.  Frábært fjör að fá að prófa að leikstýra og börnin mín stóðu sig eins og hetjur.

 Er á leiðinni á Ást í þessari viku og Hamskiptin í næstu.